Bunlotl (3) – De weg naar volwassenheid

“Ik weet dat het verkeerd is, maar ik heb geëxperimenteerd met DNA. In mijn kleine laboratorium heb ik vele soorten dieren DNA gemixt en gekoppeld, maar bij twee soorten had ik het meeste succes. Dit was het DNA van een konijn en een axolotl.
Het is me gelukt! Een nieuwe diersoort is geboren! Ik noem het, de Bunlotl.”

 

Karakter

Nu de Bunlotl’s beginnen te groeien en langzaam volwassen worden is het tijd om ze op karakteristiek niveau te gaan bestuderen. Voor de meest optimale resultaten besloot ik de Bunlotl’s in twee groepen te verdelen voor dit experiment. Een groep werd losgelaten in een buitenverblijf in de achtertuin (groep 1), en de andere twee bleven in de huiskamer (groep 2).

Groep 1 is losgelaten in de achtertuin, waar ze beschikken over een grote vijver met vis, water- en vijverplanten, een grasveldje en voldoende beschutting door een appelboom, hazelaar, struikgewas en hoge kruiden en bloemenplanten.
Deze groep krijgt geen menselijke interactie of voertijden.

Groep 2 is losgelaten in een gesloten huiskamer, met een slaapplaats en kattenbak.
Deze groep krijgt wel menselijke interactie en voertijden.

De resultaten
Bij groep 1 begon het overlevingsinstinct meteen te werken, waardoor alle drie de Bunlotl’s in groepsverband begonnen te werken. Wat mij opviel was dat dit meteen werd gedaan naar behoefte van de groep. Iedere Bunlotl nam een rol aan en ging ijverig te werk om van de tuin en bewoonbaar gebied te maken. Er werden in het struikgewas nesten van takjes, bladeren en pluis gebouwd, terwijl anderen het territorium verdedigden en eten verzamelden. Ze sliepen veel, maar om beurten.
De kleine gem op hun voorhoofd was eraf gevallen, maar al snel groeide er een ander gesteente met meer vorm voor in de plaats. Ieder was uniek.
Op dat moment merkte ik ook dat er nieuwe eieren in de vijver waren, en na 20 dagen waren 3 daarvan uitgekomen. Alle drie de jongen werden opgevoed in de nesten door een volwassen Bunlotl met een hart-gevormde gem, welke zeer lief, tolerant en zorgzaam was.
De andere twee hadden een triljoen- (driehoek-achtige vorm) en een schild gem geproduceerd. Degene met het schild leek zeer territoriaal, maar beschermde de kleine en volwassen Bunlotls tegen elk mogelijk gevaar. Degene met de triljoen-vormige gem leek de leiding te hebben, en was zeer standvastig.

Groep 2 was een totaal andere ervaring, vooral omdat ik hier zelf ook een rol in speelde. Ik probeerde ze te trainen zoals men bij kittens doet om de kattenbak hun behoeften te doen. Daarnaast moest ik ze leren om niet alles in de huiskamer om te gooien, en dat niet alles wat ze zagen eetbaar was. Ook als het wel eetbaar was, zoals bijvoorbeeld een bos bloemen.
Ik begon echt deel uit te maken van de groep, en was niet alleen de hand die voerde – ondanks dat ik soms vele uren van de groep verwijderd was om de andere groep te observeren of om te slapen. Dit maakte voor deze groep niet uit.
Wat me wel opviel was dat deze groep niet op instinct hoefde te leven, en er daarom een groot verschil zat in de rolverdeling binnen de groep. Ze leken zich meer op mij te focussen dan op elkaar. Zeer zelfstandig, maar niet vijandig naar elkaar. Ze leidden gewoon een eigen leven.
Ook hun gems begonnen te ontwikkelen, maar kregen totaal andere vormen dan groep 1, namelijk een hexagon en navette-vorm. Het was al snel duidelijk dat ze een totaal andere rol en karakters hadden. De hexagon was zeer avontuurlijk en extravert, maar ook de grootste dondersteen. De navette daarentegen was zeer rustig, kalm en vol overgave in haar vertrouwen naar mij toe. Ze was nieuwsgierig naar mij, terwijl de hexagon Bunlotl juist graag wilde spelen.

Hierdoor werd ik nieuwsgierig naar hoe ze zouden reageren als ze een op een met mij zouden zijn, 24/7. Als assistent of volledig gedomesticeerd huisdier. Maar ik was ook nieuwsgierig naar de reacties van groep 1 als groep 2 ineens bij hen gevoegd zou worden. Zouden ze geaccepteerd worden en deel gaan uitmaken van de groep, of zouden ze hun eigen aparte groep in deze leefomgeving beginnen? En zo ja, zou deze groep dan geaccepteerd worden als tweede groep in de tuin?
Ik besloot het tweede te doen, en voegde groep 2 bij groep 1 in de tuin.

Ik introduceerde groep 2 bij de deuropening van de tuin, en de leider van groep 1 kwam meteen op ons af. Hij leek ze te herkennen van hun baby fase, en met ze te communiceren. Al was dit niet op een voor mensen hoorbaar niveau. Dit maakte me nieuwsgierig en bracht me naar weer een andere vraag: hoe communiceren ze onderling? Maar dit was een vraag voor later.
De leider bracht ze naar de rest van de groep, waar ze meteen een rol kregen. Ze pasten perfect in de groep en hadden geen omkijken meer naar mij. Ze bleken dus toch geen echte band met me opgebouwd te hebben in deze korte periode. Althans, dat dacht ik.
De navette-Bunlotl kwam uiteindelijk naar me terug. Ze trok aan mijn broekspijp en piepte tegen me. Ik moest meekomen. Ik liep met haar naar de rest van de groep, waar ze me de drie baby’s lieten zien. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, want niet alleen konden ze zelf gezonde jongen produceren, ik maakte nog steeds deel uit van hun groep. Het viel me wel op dat deze jongen anders van kleur waren. Misschien passen ze zich aan hun omgeving aan? Ook de nieuwe generatie paste zich aan de groep aan en vervulde later z’n eigen rol.

 

Communicatie

Een ding was ik echter nog niet helemaal over uit, en dat was hun manier van communiceren. Ze kunnen schattige geluidjes maken, maar dat was meer naar mij en andere wezens dan naar soortgenoten. Een beetje zoals katten naar hun eigenaars miauwen, maar niet zo zeer naar elkaar.
De gem op hun voorhoofd bleek nog een functie te hebben, iets waar ik na veel testen achter kwam: geluidsgolven. Ze waren ultra klein, maar ik vermoed dat ze daarmee communiceren. Misschien zijn ze nog veel verder geëvolueerd dan ik dacht, en maken ze gebruik van telepathie. Maar dit heb ik tot op heden nog niet kunnen bewijzen.

 

Uitzetting

Al gauw werd de achtertuin te klein voor deze groeiende groep van kleine wezentjes, en was het tijd voor een groter verblijf. Ze moeten kunnen rennen en zwemmen met die schattige konijnenbenen en axolotl-staarten van ze.
Het waren geen jagers, maar aten wel kleine visjes en wormen. Genoeg mogelijke natuurlijke vijanden in het wild dus. Aangezien het alleseters zijn met een zeer langzaam verteringsstelsel zullen ze niet snel verhongeren of de grond uitputten in hun zoektocht naar voedsel. Ze hebben ook duidelijk bewezen dat ze kunnen overleven en voortplanten, dus dit leek me het juiste moment om ze los te laten.

Een groot afgezet stuk in het bos leek me een perfecte plek voor de Bunlotl om in alle rust een nieuw leven te beginnen als nieuwe diersoort. Ze waren gelukkig met de vrijheid en ruimte, wat het minder pijnlijk maakte om afscheid van ze te nemen.
Onderweg naar de auto werd er nogmaals aan m’n broekspijp getrokken. Ook dit keer was het de navette-Bunlotl. Ze wilde dat ik ook nu weer met haar mee ging, terug naar de groep. Maar ik schudde mijn hoofd. Ze besloot om mee te lopen tot aan de auto, en sprong vervolgens zo mee de auto in.

Nu ik heb gezien dat ze ook in gevangenschap geweldige huisdieren kunnen vormen die voldoen aan jouw persoonlijke behoeften en zindelijk gemaakt kunnen worden, durf ik dit naar de wereld te brengen. Samen met de hulp van mijn kleine assistent.

Geef deze lieve wezentjes een kans. Je zult er geen spijt van hebben!